Liješeviću uručena nagrada „Muci Draškić“

Reditelju Borisu Liješeviću danas je u Ateljeu 212 uručena nagrada za režiju „Ljubomir Muci Draškić“ za predstave „Čekaonica“ Ateljea 212 i „Elijahova stolica“ Jugoslovenskog dramskog pozorišta.
 
Dramska umetnica Svetlana Bojković, predsednica žirija, u čijem sastavu su bili i glumci Petar Kralj i Nada Šargin, izjavila je da je nagrada „izuzetno zaslužena“ i da su obe predstave odlično primljene od publike i kritike. 

„Presudno je bilo što se Liješević, kao mlad reditelj, izražava, pre svega, kroz glumce, njegova režija nije nametljiva, već kroz saradnju sa glumcima i njihove glumačke priče otkriva istinu koja se prenosi na publiku“, objasnila je Bojkovićeva i dodala da nagrada ima podnaslov „Glumci svom reditelju“. 

U obrazloženju žirija navedeno je da su u selekciji bile predstave domaćih reditelja koje su na beogradskim scenama stvarane tokom poslednje dve sezone – 2009/2010 i 2010/2011 i da je odluka doneta jednoglasno. 

Žiri je ocenio da je Liješević „uneo svežinu u rediteljski postupak, jednostavnim, minimalnim, gotovo neprimetnim, ali duboko promišljenim scenskim rešenjima, koja govore mnogo i imaju jaku simboliku za unutrašnji život likova. 

„Dok gledate ove dve predstave osećate ljubav prema teatru i istinsku umetničku strast lišenu agresivne ambicije, nametljivosti, dokazivanja i samodopadljivosti. Liješević stavlja glumca u prvi plan, osluškuje i kroz njegovu ličnost, umetničku snagu i kroz njegov svet izražava svoje stavove, ideje i poruke publici“, navedeno je u obrazloženju. 

Glumica Renata Ulmanski, koja je igrala u predstavama i Draškića i Liješevića, primetila je da dvojicu reditelja povezuje „čovečnost i ljudskost“. 

„Za njih glumac nije samo izvođač, svako od nas je bio poseban i voljen, a njihova ljubav je bila iskra koja je iz glumca mogla da izvuče ono što nismo znali da možemo i umemo“, ispričala je Ulmanski. 

Citirajući Duška Radovića da „ko ume da voli, ne bi trebalo ništa drugo da radi“, Ulmanski je poručila laureatu i da režira. 

Liješević se osvrnuo na svoj rad u Ateljeu 212, gde je Draškić godinama bio upravnik, i kazao da je Muci uvek prisutan na probama, kroz priče i asocijacije glumaca, jer je „sa lakoćom rešavao teške probleme i umeo da preobrati sudbinu predstave“. 

„Osećao sam se kao da sam u kući u kojoj ne mogu da se izgubim, jer je Muci izgradio, otkrio sve njene skrivene puteve i svoje znanje podelio sa svima“, rekao je reditelj. 

Liješević je ispričao da je njegov (pokojni) otac rođen na današnji dan, kao i Draškić, i da je zbog toga sigurno kroz svog oca delom upoznao i reditelja.