(FOTO) Zgrada Muzeja tolerancije u Jerusalimu
Zgrada Muzeja tolerancije u Jerusalimu deluje kao most između različitih arhitektonskih stilova koji su prisutni u njegovom okruženju, s jedne strane, dok se stilski koristi savremenim arhitektonskim jezikom i istraživanjem naprednih tehnologija i materijala. Arhitekte ističu da su želeli da zgrada muzeja stoji u toplom zagrljaju urbanog tkiva i parka oko njega, blješteći kao dragulj postavljen u gradskoj vizuri Jerusalima.
Objekat muzeja planiran je da bude domaćin različitih aktivnosti: izložbeni prostori, edukativni centar, pozorište, višenamenska sala, kancelarije, restoran, prodavnica suvenira, itd. Aktivnosti su različite po tipovima posetilaca koje uslužuju u njihovim radnim vremenima, u njihovim zahtevima zaštite životne sredine i u njihovoj interakciji sa urbanim kontekstom. Razvijeni kocept zgrade odgovara zahtevima svake pojedine aktivnosti, ohrabrujući neometan pristup različitim zajednicama do svojih odgovarajućih destinacija.
Zgrada je podeljena na dva horizontalna krila: tri „plutajuća“ sprata gornjeg krila koje je domaćin pozorištu i prostorima za društvene susrete, kao i dva sprata nižeg „potonulog“ krila koje je domaćin dečijeg i odraslog muzejskog izložbenog prostora – tzv. „tamne kutije“. Ulazni nivo se nalazi na nivou javnog trga i on ima restoran i prodavnicu suvenira. Iz ulaznog nivoa može se otići do gornjeg ili donjeg krila.
Četvoronivelisani nivo spaja plutajuće krilo sa potonulim. Deo plutajućeg krila visi iznad nivoa zemlje, stvarajuči jaz – vrata – od izgrađenog grada ka parkovskom prostoru. Pešaci koji se opuštaju na javnom trgu ili šetaju ka parku mogu na ovaj način biti namamljeni da uđu u zgradu MOTJ-a i da je iskuse.
Arheološka bašta služi kao otvoreni prostor za potonulo krilo, doprinoseći aktivnostima izložbenih prostora. Bašta je povezana sa nivoom ulive preko terasatih nivoa koji se mogu koristiti kao mesta za sedenja za spoljašnje performanse. Ona ima kapacitet od 1.200 sedišta.
Arhitektonski jezik zgrade razdvaja ga od njegove pozadine kao vizuelni orijentir, ujedno održavajući kontinuitet u pogledu visine objekta i materijala sa urbanim tkivom kojim je okružen. Lokacija objekta na granici između grada i parka diktira dizajn fasade objekta. U skladu sa opštinskim propisima, fasada prema gradu je od kamena i ona postoji u kontinuitetu sa kamenim kućama iz 19. i 20. veka koje se nalaze pored muzeja.
Prema parku, struktura ima staklenu fasadu, koja se odnosi na staklenu fasadu budućeg suda u parku. Kamena struktura pluta iznad jaza i staklenih zidova ulaza zgrade. Ovo dozvoljava vizuelni kontinuitet između grada i parka, sprečavajući da objekat muzeja postane neprobojna barijera. Dizajn fasada i krova kao geometrijskog omotača koji spaja presavijene kamene ravni može se razumeti kao oslikavanje geografske forme Jerusalima, grada koji je okružen planinama. Razlike u dizajnu između fasada ka gradu i parku diversifikuje i obogaćuje vizuleni izgled objekta.
