Svaki dvanaesti pacijent umre čekajući organ
Od 12.000 pacijenata u Nemačkoj koji čekaju na transplantaciju organa godišnje umre 1.000, jer za njih nije pronađen odgovarajući donor.
Kada je reč o donaciji organa, u Nemačkoj je važilo pravilo po kojem je donor mogao pre smrti dati svoj pristanak da mu se uzme organ. Ako nije bilo ličnog pristanka, o tome su, nakon smrti, odlučivali njegovi najbliži.
Zbog činjenice da veliki broj pacijenata ne dočeka mogućnost transplantacije organa, organizovan je sastanak saveznog i pokrajinskih ministara zdravstva i nadležnog odbora Bundestaga na kojem će se raspravljati o amandmanima na Zakon o transplantaciji organa iz 1997. godine.
Zakon treba da bude dorađen, jer velika većina Nemaca ne poseduje dokument u kojem se daje pristanak na davanje organa nakon smrti. Članovi porodice često nisu sposobni da u teškom stanju, nakon vesti o smrti svog najbližeg, donesu takvu odluku. Stoga se trenutno raspravlja o dva modela.
Prvi se bazira na regulativi prema kojoj svi građani treba da budu spremni na donaciju organa i da oni koji to ne žele imaju pravo da ulože prigovor. Na ovaj način bi broj davaoca organa mogao drastično da se poveća.
Zagovarači te opcije upućuju na patnje pacijenata koji se nalaze na dugim listama čekajući da se za njih nađe odgovarajući organ za transplantaciju, piše Radio „Dojče vele“.
Protivnici ovog modela užasnuti su tako velikim ovlašćenjima koje bi imala država u pogledu uzimanja organa, tim pre što je reč o pravu svakog pojedinca na samoopredeljenje. Pribojavaju se da ovaj model ne bi naišao na neophodnu saglasnost većine građana u Nemačkoj.
Strahove koji se šire, kao na primer da bi u budućnosti neki od pacijenata mogli biti iskasapljeni u fazi dok smrt još nije nastupila, kao i da bi lekari u bolnicama to mogli da iskoriste da bi zaradili novac, ovakva regulativa mogla bi samo da pojača.
Alternativni model bio bi da se svakom građaninu Nemačke barem jednom u životu postavi direktno pitanje da li je spreman na donaciju organa nakon smrti. Pristalice ovog modela smatraju da velika većina nemačkog stanovništva ima odgovarajući otklon od ozbiljnog zaokupljanja ovom temom.
Jedna od mogućnosti bila bi da se ovo pitanje postavi svaki put kada se nemačkom građaninu izdaje lična karta.
Ukoliko građanin dobijeni formular baci u korpu za smeće, njegovoj najbližoj familiji opet ostaje odluka o davanju pristanka ili ne na donaciju organa nakon smrti.
Međutim, u diskusiji koja se vodi u Nemačkoj o ovom pitanju dominiraju i etičko-medicinska pitanja, kao što su definicija momenta kada nastupa smrt, odnosno definicija tzv. kliničke smrti, kada otkazuju funkcije mozga.
Eksperti imaju još jedan problem. „Nemačka fondacija za transplantaciju organa“ smatra da najveći problem ne leži u zakonskoj regulativi nego u nedovoljnoj organizaciji u nemačkim bolnicama, koje imaju veliki problem sa nedostatkom vremena.
Sve u svemu, puno je otvorenih pitanja u vezi sa donošenjem nove regulative, koja se očekuje do 1. januara 2012. godine.
U mnogim evropskim zemljama ovo pitanje je lakše rešeno. U dve trećine zemalja postoji regulativa u kojoj se u načelu od svakog može uzeti organ, izuzev ako ne postoji prigovor, odnosno izričito „Ne!“
U Španiji tako postoji Organizacija za transplantaciju organa (ONT), koja koordiniše sve akcije. U većini bolnica postoji poverenik za donaciju organa. U manjim klinikama sve poslove koordiniše nacionalna Organizacija za transplantaciju organa.
