Nafta u Pančevo može i drugim putem
S obzirom na opšte potonuće hrvatske energetike, posebno je neizvesna sudbina Jadranskog naftovoda, koje preti da postane trinaesto prase, odnosno suvišno svima
Davne 1974. tadašnji je Jugoslavenski naftovod (JUNAF) projektovan je kao sistem za snabdevanje šest rafinerija na putu od od luke i terminala Omišalj do Urinj, Siska, Lendave, Bosanskog Broda, Pančeva i Novog Sada.
Projektovani kapacitet cevovoda iznosi 34 miliona tona nafte godišnje, a instalirani 20 MTG.
Imao je početkom 21. veka velike šanse, kao najkraći put između Kaspijskog jezera i Rusije, i srednje Evrope, ali ekipe u Banskim dvorima nisu pokazale veliko zanimanje ni za ruski, međunarodni projekat DružbAdria, ni za evropsko-kaspijski PEOP.
I za jedan i za drugi trebalo je investirati u sistem JANAF-a, u cevovode u oba smera, a posebno između Konstanse u Rumuniji i Pančeva.
Prema mišljenju Petra Čavlovića, koji je bio zamenik dugogodišnjeg direktora JANAF-a, Ante Čičin Šaina, samo je pitanje kada će rafinerija u Pančevu početi da se snabdeva novoizgrađenim naftovodom sa istočne strane, sa strane Crnog mora, luke Konstansa, i da se odvoji od JANAF -a kao osnovnog prevoznog i snabdevnog kraka.
To je trend, jer su već otvoreni novi koridori, prema Albaniji, Bugarskoj, i ostali naftovodi kojima je osiguran izvoz nafte iz kaspijskog regiona. Ako se to dogodi, JANAF postaje firma sa neizvesnom poslovnom budućnošću, jer joj je upravo prevoz nafte do Pančeva donosio najviše prihoda.
Ostaju, dakle, manji prihodi od prevoza do rafinerije u Bosanskom Brodu, koja će uvek biti rafinerija za bosansko tržište, i prihodi prevoza malim podmorskim naftovodom dužine sedam kilometara do rafinerije na Urinj, nasuprot terminalu JANAF-a u Omišlju na Krku, kao i snabdevanje sisačke rafinerije, koju je davno trebalo obnoviti.
